Wat leuk dat je weer de moeite neemt om mijn nieuwe blog te lezen. Dit keer geen beauty of fotografie, maar een heerlijke chit chat over onze huizenjacht. En met onze bedoel ik die van Rinke en mij.
Even terug naar het begin. Ik ontmoette Rinke een kleine 3 jaar geleden. Ik woonde nog altijd bij mijn ouders in Oud-Beijerland, maar hij had al een mooi eigen stulpje op de Veluwe. In Eerbeek om precies te zijn, wat welgeteld 150 kilometer verderop was. Je weet hoe het gaat. Als één van de twee een eigen plek heeft, spreek je sneller daar af dan op de zolderkamer bij je ouders. Ik reisde dus vaak af naar Eerbeek, maar het bleef toch altijd een behoorlijke volksverhuizing. Ik trok dan ook vrij snel bij hem in.
We hebben een heerlijke plek samen op loopafstand van mooie natuurgebieden. Met een hondje is het prima vertoeven in de bossen of op de mooie hei. Alles wat je nodig hebt qua winkels zit in de buurt, maar als je meer de bedrijvigheid op wilt zoeken zit je toch al snel 15 tot 20 minuten in de auto. Ik miste het ‘even struinen’ in een gezellig centrum met bruisende horeca. Ik weet nog goed dat we 2e paasdag uit eten wilde en dat alle restaurants gesloten waren. Dat gaat er in het westen toch wel even anders aan toe.
Rinke leerde Oud-Beijerland gedurende de jaren steeds beter kennen, maar was op slag verliefd op de jachthaven van het dorp. In het begin van onze relatie zei hij tegen me: “Schat, Ik kom alleen naar Oud-Beijerland als ik een boot krijg in de haven”. Over wat voor boot dat moest zijn had hij toen nog niets gezegd 😉 .
Inmiddels zijn we ons huidige huis behoorlijk uitgegroeid. En ik zeg ons huis, omdat we er door de jaren heen samen een heerlijke plek van hebben gemaakt. Ik weet dat we lekker met een wijntje buiten zaten toen we het hadden over ons droomhuis. Van het een kwam het ander. Werd het niet tijd voor de volgende stap? Ons eigen “grotemensenhuis”? We hakten de knoop door en besloten op zoek te gaan naar ons droomhuis.
We besloten een oppervlakkige hypotheekcheck uit te voeren om een indicatie te krijgen van wat wij voor hypotheek zouden kunnen krijgen. Een bekende van Rinke schetste voor ons een overzicht van de kosten, waar we ongeveer rekening mee zouden moeten houden om een hypotheek af te sluiten. Ik had echt geen idee! Notariskosten, taxatierapporten, bankgarantie… ik had er totaal geen kaas van gegeten. De hypotheker vertelde ons ook dat het, zeker in deze tijd, wijs is om een aankoopmakelaar in te schakelen die je kan helpen in je zoektocht. Je moet dan ongeveer rekening houden met €500,- qua kosten. Deze makelaar zoekt huizen voor je uit en voert de onderhandeling. Vaak hebben makelaars onderling contact met elkaar, waardoor je er als eerste bij kunt zijn. Na het zien van het kostenoverzicht besefte ik me maar al te goed dat je het maar één keer uit kunt geven en dat we al genoeg kosten moesten gaan maken. Ik zei Rinke dat we het toch ook eerst zonder aankoopmakelaar zouden kunnen proberen? We konden tenslotte altijd nog een aankoopmakelaar inschakelen.
Eindeloos hebben we de Funda app doorgespit. Werd het Arnhem, Apeldoorn, Eerbeek of toch Oud-Beijerland? We kwamen een pareltje tegen in een nieuwbouwwijk in Oud-Beijerland. “Zullen we gewoon de makelaar bellen en eens gaan kijken”, zei Rinke. Ik vond dat we niets te verliezen hadden en ik vond het ergens ook wel leerzaam om te gaan kijken. We hadden dit tenslotte nog nooit gedaan.
Ik was me heel erg bewust van de gekke tijd waarin we leven als het gaat om de huizenmarkt. Er is veel meer vraag dan aanbod en ik had al van verschillende mensen gehoord dat het echt gekkenwerk zou kunnen worden als je een huis had gevonden waar meer gegadigden voor zouden zijn. Ik zat echt totaal niet te wachten op lotingen en overbieden, maar ik besefte wel dat dit het geval zou kunnen zijn.
Onze eerste bezichtiging stond gepland aan het einde van de middag. Het begon al donker te worden en vol spanning stonden we te wachten tot de mensen voor ons klaar waren. Door het keukenraam kon ik zien hoe het gezin de woning inspecteerde. Pasten deze mensen bij het huis of was dit huis gewoon bestemd voor ons? Rinke vroeg me in de tijd dat we stonden te wachten wat ik wilde doen als we enthousiast zouden zijn over het huis. In mijn ogen zou de volgende stap zijn dat we een bod zouden moeten uitbrengen. Die gedachte vond ik meer dan spannend.
Ik wist niet hoe een bezichtiging in zijn werk zou gaan. Ik was voor mijn gevoel aan het kijken in het huis van iemand anders en ik liep zeker niet rond in ons eventueel toekomstig huis. De ruimtes waren mooi ruim, het huis had een prachtige nieuwe keuken en naarmate we ons rondje verder afmaakten, merkte ik dat we steeds enthousiaster werden. Langzaam begonnen we plannen te maken voor iedere ruimte in het huis. We keken elkaar aan en wisten dat dat het teken was om een bod uit te brengen.
Wegens de coronamaatregelen bleef de makelaar beneden toen wij de ruimtes boven bekeken. Eenmaal weer beneden vroegen we de makelaar hoe het precies werkt als je een bod wilt uitbrengen. Hij gaf aan dat er waarschijnlijk nog wel meer mensen een bod zouden uitbrengen en dat er na het inventariseren van de biedingen een deadline zouden worden gesteld, waarvoor je je uiterste bod kon uitbrengen. Met de wetenschap dat er ruim 25 bezichtigen waren vond ik die gedachte niet heel vreemd.
Eenmaal thuis gingen de radertjes in mijn bovenkamer behoorlijk tekeer. We besloten een bod uit te brengen. Een bod waarvan wij vonden dat het huis dat waard was. We gingen uit van ons gevoel en lieten ons niet leiden door de huizengekte van dit moment. Een bod onder de vraagprijs, why not! Nee hebben we, ja kunnen we krijgen! Zoals de makelaar voorspelde had het stel dat voor ons was wezen kijken ook een bod uit gebracht. Het was nu afwachten.
Een aantal dagen later kwam er een telefoontje van de makelaar. Er was een bod uitgebracht dat ruim €30.000 euro hoger lag dan het bod van ons, dus vanzelfsprekend was dat bod geaccepteerd. Toch wel teleurgesteld, want ik had het huis al 100 keer ingericht. Balen mag natuurlijk, maar wat hadden we verwacht dan? In deze tijd en het eerste huis waar je gaat kijken?
We besloten gewoon verder te kijken en al snel vonden we een ander huis. Dit huis mocht je toch wel een opknapper noemen. Moesten we dan toch niet gaan voor een huis dat minder af was, maar wat we dan wel helemaal naar smaak zouden kunnen inrichten? Nieuwe ronde nieuwe kansen. We belden weer met de makelaar en planden opnieuw een afspraak in. Inmiddels waren we een aantal weken verder.
Rinke had een voorgevoel over het eerste huis en vroeg me op woensdagavond onder het eten wat we zouden doen als de makelaar zou bellen dat de mensen van het eerste huis bijvoorbeeld de financiering niet rond zouden kunnen krijgen en dat wij het toch waren geworden? Ik vond dat erg onwaarschijnlijk en bovendien had ik het hoofdstuk van dat huis inmiddels alweer afgesloten.
Op zaterdag stond de bezichtiging gepland van het tweede huis. Ook dit huis was ik in mijn hoofd alweer helemaal aan het inrichten. Mijn hoofd draaide overuren en alsof het niet erger kon, ging de vrijdag voor onze bezichtiging ineens de telefoon. Het was de makelaar van het eerste huis. Hij vertelde dat het contact met de kopende partij erg stroef verliep en dat ze hadden besloten om daar “de stekker eruit te trekken” en als ons bod nog stond, wij het huis konden kopen.
Complete kortsluiting… hahah! Rinke belde me op mijn werk en ik kon de gedachte niet meer loslaten. We besloten wel de bezichtiging door te laten gaan. Rinke had overlegd met de makelaar om maandag ons definitieve besluit te laten weten. Dat we het op deze manier deden was maar goed ook, want de bezichtiging viel enorm tegen. Je kon bij dat tweede huis werkelijk geen centimeter onbehandeld laten. Dit huis was gewoon niet ons huis en langzaam maar overduidelijk kwam de liefde voor het eerste huis dat we hadden bezichtigd terug!
We hebben die maandag gelijk de makelaar laten weten dat we, na de vergelijking met het tweede huis, het huis wilden hebben!
Het eerste huis dat we konden bezichtigen, in een tijd van overbieden en lotingen, bleek ons droomhuis te zijn! Ik geloof er in dat dit huis voor ons was voorbestemd. De manier waarop het is gegaan is bijzonder en ik besef me dat we ontzettend veel mazzel hebben gehad. Maar met deze blogpost wil ik ook laten weten dat het dus niet onmogelijk is. Luister naar je gevoel en laat je niet leiden door de angst om geen huis te kunnen vinden. Als het een keer niet lukt, komt er altijd iets beters op je pad. Wij kunnen in ieder geval al snel het eerste doel van 2021 afstrepen!
In een volgende blogpost vertel ik hoe de echte gekte rondom ons huis begon!
En oh ja… over die boot in de haven moeten we het misschien later nog maar eens hebben 😉
Liefs, Claire
